Duvel Blues
|
organisation: Duvelblues
artist: Sean Carney & Shaun Booker (US) |
© Rootsville 2016 |
|
Het is weer zover! De beste gerijpte Duvel mag uit de rustkamers komen want Duvelblues gaat van start, en daarmee zijn we in België aan het eerste bluesfest van een andere orde toe. Prima, wat het de blues betreft mogen we ons weer aan een sterke affiche verwachten. Secundo, ieder jaar weer verrassen de 'opper duvel' en zijn team ons met enkele opmerkelijke namen op de affiche. Tercio, op het einde van dit festival gebeurd er telkens wel iets door toedoen van deze 'godendrank' waardoor we dan volgend jaar weer wat sterke indianenverhalen mee kunnen gaan oprakelen. Het meest opmerkelijke dit jaar is echter dat de vertrouwde locatie naar de analen wordt verwezen en dus is 'de schuur' ook voltooid verleden tijd. Toch ook een beetje nostalgie dat hier vandaag wordt achter gelaten. Het moment ook dat de eerste invasie van affiches eraan zit te komen en de PR'ers van diverse bluesfests al onmiddellijk aan de slag moeten. Delegaties van Peer, Hookrock, Swing Wespelaar, Gevarenwinkel, Oetsloven, Schoten, Zelzate, Patersdreef en onze Waalse vrienden van 'Devant Les Bois' vallen al meteen op en dus wordt de festvalitis voor de blues hier dus ook officieel op gang getrapt. Ook wat bluesartiesten hier aanwezig met een sterke delegatie van Bourbon Street, zij zijn net niet tot in de finale van de Begian Blues Challenge geraakt, wie dan wel? daar heeft Marc Bouilion de nodige namen van bij incluis de reeds in allerhaast gemaakte affiche en flyers (zie homepage). Dat Goffin moet zwoegen om zich in de 1/16 finales van Roland Garros te knokken of dat de 'Rode Duivels' weer dankzij de Bruyne op het laatste moment victorie kunnen kraaien kan ons niet echt raken. De Ronde van België dat is helaas andere koek maar we weten alles hier net op tijd weg te blokken Tijd voor de 'Blues', tijd voor een eerste Duvel!
Nog zo een zekerheid is dat op Duvelblues de start wordt gegeven door een Belgische band en daarvoor hebben Guust en de zijnen gedacht aan niemand minder dan één van onze beste harpers in de blues die we rijk zijn, Steven Troch. Voor deze 'maneblusser' is het hier in Puurs zowat een thuismatch spelen en dat doet hij dan samen met zijn band, bassiste Liesbeth Sprengers, drummer King Berik en guitarslinger Steven Van Der Nat aka Little Steve. Het wordt ook even wennen hier op het festival-terrein. De schuur wordt de tent en de tent wordt de schuur. 15.00 en de start wordt gegeven door de Steven Troch Band en daarmee zijn we ook al overtuigt dat het goed zit vanaf 'minute one'.
Na de sterke opener gaat het richting tent voor al een eerste opmerkelijke act. Met David Peabody krijgen we al meteen een brok geschiedenis te verwerken.
Deze Britse singer-songwriter staat in de blues- en folkwereld bekend als een opperbeste fingerpicker en werkte reeds mee aan meer dan 60 albums. Dat hij hier niet alleen is met zijn akoestische gitaar is des te opmerkelijker want hij laat zich op Duvelblues begeleiden door de Duiste violiste Regina Mudrich. Benieuwd wat deze 'raconteur' er samen met deze klassiek geschoolde violiste ervan teweeg brengen. Met deze Regina Muldrich en David Peabody daalt de rust neer in de tent en worden poëtische teksten voorzien van ingetogen muzikale interludiums. Dat achteraf een look-a-like van Ernest Hemingway hem achteraf komt vragen of hij het concert in diens kroeg van zo een slordige 50-jaar geleden nog kan herinneren brengt hem toch even van z'n melk. De vraag of hij dit nog weet te plaatsen of het besef dat hij al zolang meedraait de bovenhand haalt moeten we u schuldig blijven. Een eerste welgekomen rustpauze en op naar de masterclass van Duvel. Een ludiek intermezzo van de hoofdsponsor want er blijkt een lange rij geïnteresseerden te zijn om zo een snelscursus Duvel tappen te gaan volgen...eerlijk bij ons ging het om de 'tweede' gratis Duvel....
Jerry Donahue, deze legende kennen we natuurlijk van bij 'Fairport Convention' maar de gitaar en zeker de 'Telecasters freaks' onder de aanwezigen kennen deze virtuoos zeker ook van bij de al even legendarische groep de 'Hellecasters'. Deze band richtte hij op in 1990 samen met Will Wray en John Jorgenson en stiekem hopen we op zoiets als 'The return of The Hellecasters'. Voor deze gelegenheid doet hij beroep om een keur van Belgische artiesten die zich voor dit event lieten omdopen tot de 'Guitar Collection', een collectie met Wie al meteen opvalt is de zangeres die deze groep komt te vervolledigen. want deze dame is in het bezit over een paar goede stembanden die meteen heet wat soulgevoel steken in de nummers. Voor deze 'Guitar Collection' is het meteen ook een blij weerzien met Duvel Blues want Marty Townsend, Chris Peeters & co stonden hier al eens op het podium. Nummers als Timmy Thomas zijn 'Why Can't We Live Together' uit 1973 is een meer dan aangename opwarmer voor de 'Hellecaster' van dienst en het antwoord op de gestelde vraag in dit nummer is vrij simpel, Duvel-drinkers are better lovers...Het echte Hellecasters' gevoel? ...ik weet het niet of er dit bij mij was. In het verleden stond de schuur steeds garant voor enige verpozing na het geweld op het hoofdpodium wat altijd wel enkel gewaardeerde momenten wist op te leveren. Om die traditie in ere te houden krijgen zouden we nu weerom een totale omschakeling krijgen maar een ziektebriefje van een 'herr doktor' doet het schema veranderen. die van zich zal laten spreken. Bert Deivert en zijn Copperhead Run moesten verstek laten gaan maar de in allerhaast naar hier gehaalde Johnny Rawls zou dit euvel al vlug in de vergeethoek doen belanden.
Soul en blues biedt ons de garantie voor een welgekomen feestje en deze Johnny Rawls kan het niet alleen en daarom roept hij minstens vrouwelijk groepies voor het podium. Resultaat? onmiddellijk volle bak hier! Met een medley van 'Help Me ' en 'Fever' is dit 'a piece of cake' om de voltallige tent aan het dansen te krijgen. De avond wordt stilaan ingezet hier op Duvelblues en daarmee gaan we ook richting hoofdacts al moeten we stellen dat ze allemaal wel die naam verdienen. Op het grote podium staan 'The Delgado Brothers' ons op te wachten. Voor deze uit Los Angeles afkomstige bro's is dit een primeur voor Europa maar halen in hun thuisland de één na de andere prijs binnen. Zo wisten Bob (bass), Joey D (vocals & guitar), Steve (drums & vocals) en David 'B' Kelley zich als laureaat te kronen op de 2016 International Blues Challenge en dat prijkt hier toch eventjes mooi op de affiche.
Toetseman David 'B' Kelley hadden ze achtergelaten aan 'the borderline' maar met vreugde in ons hart en in dat van Duvel hadden ze hier in Europa een broertje geadopteerd en dit was niemand minder dan Raphael 'Delgado' Wressnig. Aangename verrassing, de Raphael hier, even rondkijken en zie daar, de Bruno ook ;-), dus de Gevarenwinkel Brothers ook! Het kan natuurlijk niet anders of ze brengen hier nummers waarmee ze de laatste prijzen mee hebben gewonnen. Aan hun nieuwe album zijn ze nog aan het werken meer werk uit hun vorige is er uiteraard ook zoals 'I Wanna Know' en 'Melissa uit 'Learn To Fly' uit 2009. Drummer Steve Delgado neemt het merendeel van het vocale voor zijn rekening maar ook het werk van Raphael aan de black & white keys mag niet worden onderschat om deze 'Santana' blues tot zijn volle recht te laten komen. The Delgado Brothers, eentje om terug te zien...zonder een Duvel dan, en als deze DB'ers aflsuiten met 'No Regrets' gaan we eerst de inwendige mens versterken en laten we het tweede optreden van Regina en David aan ons voorbijgaan. Alhoewel we alle artiesten hier onder dezelfde noemer willen plaatsen springt de volgende naam er toch enigzins lichtjes uit. Alvin Youngblood Hart is wat me wogen noemen een levende legende. Een perfectionist wanneer het country blues betreft. Al wat snaren heeft kan hij bespelen, van de gitaar tot zelfs de mandoline. Deze uit Californie afkomstige 'Award winner' kreeg naam in 1996 met zijn debuutalbum 'Big Mama's Door'. Geen veelvraat op onze festivals maar des te meer gegeerd. Een mix tussen rock en country vandaag hier op Duvelblues.
We haden het al een klein beetje in de mot den 'Alvin' was hier aanwezig met een power trio en dus zou de semi-akoestische country blues wel wat achterwegen gaan blijven. De opener viel al bij al nog mee met een stevig ritme maar vanaf dan zou de decibelmeter steevast de hoogte in klimmen. We verplaatsen ons naargelang de nummers meer en meer naar achteren en tegen dat we aan de deur stonden werd het rennen naar de akoestische verpozing van de volgende act. Voor de stevige Duvel-drinkers viel alles nog wel mee. Een Duitser samen met een Amerikaan verenigd, het was ooit anders maar Larry Garner en Michael van Merwyk kunnen toch als bluesbrothers door het leven gaan. When Baton Rouge meets Nord Rhin Westphalen. Ze hebben pas hun nieuw album 'Bluesoul' uit en daarmee zijn ze niet aan hun proefstuk toe na 'Upclose and Personal' in 2014. Ze kennen elkaar nu al een paar decennia lang en dat schept uiteraard een sterke band. Backstage hadden we nog een bekende zien arriveren en met de nog te komen bands kon het niet anders of hij zou Larry en Michael gaan versterken. Wie? De Texaanse Limburger Gene Taylor en zijn vaste chauffeur. De 'Chauffeur Blues est arrivé.
De beide heren beginnen eraan zonder de Gene maar weten ons al meteen aangenaam te boeien met hun akoestische blues met nummers als 'Juke Joint Woman' en 'Let 'm Dream'. Fijn wek zonder meer en voor diegene die alleen Zo goed als een jaar gelden waren we op Goorblues getuige van de glinsteringen in Guust zijn ogen. De oorzaak was een optreden van Sean Carney met de lieftallige Shaun Booker en we wisten toen al dat daar iets moois zou uit gaan bloeien. Het feestje achteraf bracht toen al quasi zekerheid, die zouden wel eens op Duvelblues gaan staan en niets is natuurlijk minder waar. Sean Carney is zoals steeds altijd evensterk aan de gitaar en Shaun Booker dit is er eentje die van alle markten thuis is. Hun begeleidende ritme sectie bestaat uit de Fransen Pascal Delmas en Fred Jouglas. De Paul en Michel (Goorblues) waren dan ook als eersten om dit viertal welkom te heten, want tenslotte blijven de herinneringen aan dat legendarische optreden in Goorblues nog heel levendig. Sean is steeds als altijd even vriendelijk en een vlotte babbel met hem, samen met Paul en Johan is dus een logische gevolg.
We kijken aan tegen middernacht, althans diegene die het nog kunnen want to many Duvels will kill you...en zo zijn we toe aan de top of the bill van Duvel Blues 2016. Sean Carney, één iemand die steed begaan blijft met de 'blues' en zich daarvoor ook op verschillende vlakken weet in te zetten zoals zijn onvolprezen 'Blues for a Cure'. heeft pas een nieuw album uit. Uit deze 'Throwback' brengt hij dan ook enkele nummers en deze steeds vriendelijke bluesman mag dan ook wel in de spotlights worden gezet. Met nummers als 'Blues & My Baby' en het aanstekelijke 'If You See My Baby' weet hij als geen ander de rode loper uit te rollen voor Shaun Booker. Trouwens dit duo heeft vorig jaar ook een knappe CD 'Blue Plate Special' op de markt gebracht. Zeer veel soul ook in deze Shaun met ook een vleugje van tante Tina er in. De titeltrack uit hun gezamelijk album is dan ook het eerste wapenfeit van deze Shaun Booker en wanneer ze aanzet met de eerste noten van 'Come Together' van The Beatles uit deze hun 'Abbey Road' uit 1969 komt de zaal onder hoogspanning te staan en moeten Sean en Shaun niet al te zeer aandringen op enige medewerking...Come Together right now over me....
'Zero Hero' en 'Mr. Telephone Man' maken van deze editie een feestje zoals het hoort te zijn en laten we ze dan zomaar vertrekken geen denken aan...Niet zonder dat Joey Delgado terug zijn gitaar komt opeisen waar Sean het concert mee uitblonk. Il n'y a rein de plus difficile que les derniers Duvels... en ook dit jaar zal het niet anders zijn al had ik dit feestje liever nog anders gezien maar dat is het leven zeker. Dan maar afscheid nemen van Duvel Blues op de ouwe getrouwe wijze want met een Duvel in de hand komt m'n gelukkig door gans het land. Bij leven en welzijn tot 2017! more pics on
today I go bananas with Duvel! |
Met deze Duvelblues steken er ook steeds enkele certitudes de kop op.
Met Steven Troch is het opmerkelijke dat de concertruimte van deze JOC al onmiddelijk aangenaam wordt gevuld en dat zal de organisatie zeker deugd doen en natuurrlijk ook iedereen aanwezig want er is niets zo aangenaam om een bluesfest mee te starten dan met een goede opkomst. Met zijn album ‘Nice ’n Greasy’ nog steeds in de belangstelling zal het ook wel een klein kunstje worden voor deze outstanding harper om hier meteen voor de nodige ambiance te zorgen en dus zijn nummers als ‘Lookin’ All Over ‘ en ‘Slow’ daar goede barometers voor. Het instrumentale 'Alligator Fryolator' is ook van de partij en hoe?...hebben die van Alligator records dit nog niet als nationale hymne gekozen voor hun label...shame on them! Hier is de trend inmiddels gezet en dus op voor de volgende Duvel...
uitstekende vakmensen.
Chicago blues pure sang en wanneer hij dan ook nog eens 'Beast of Burden' weet te brengen ontvangen we al geruchten van dit wordt de highlight van Duvel Blues 2016. De Ana Popovic delegatie met Johan en Paul zaten op de eerste rij maar die 'sjarels' dachten al dat ze op de Blues Cruise zaten om naar de tanga's te kunnen kijken. Mispoes ;-) wat ze wel kregen was ambiance ten top met 'If You Got The Money, I've Got The Time' en ook tijd voor een Marvin Gaye'ke. Shake That Thang Baby!
Een prachtige mix van Latin Blues waar de Zuid-Amerikaanse vibes tot leven in komen en zien we daar geen Cubaan een Cohiba opsteken?
de elektrische Larry kennen een welgekomen ervaring. Voor diegene die alleen de akoestische versie kennen van Larry Garner toch ook dringend diene andere eens gaan bekijken. Wat opvalt is wel dat Michael over een zeer krachtige bluesstem weet te beschikken en we zouden al zelfs stiekem willen zeggen dat hij beter klinkt dan deze van zijn kompaan. De introductie voor Gene Taylor wordt gegeven door zijn FB-vriend Larry Garner en we moeten zeggen dat het toch ook een beetje een meerwaarde is. 'I Don't wanna know about evil, we only wanna know about those guys...
